دانلود نسخه چاپی:
https://cafe-liberal.com/pdf/siddhartha.pdf
سیذارتا (Siddhartha) نام کتابی است که به تحول معنوی یک مرد هندی برهمن می‌پردازد.
این کتاب در سال ۱۹۲۲ و پس از آنکه هسه مدتی در دهه ۱۹۱۰ در هند به سر برد منتشر شد.
سیذارتا در زبان سانسکریت، یعنی «کسی که به هدفش رسیده‌است».
ماجرای داستان مربوط به دوران هند باستان و هم‌زمان با بودا (سده ۶) است.
با خواندن کتاب «سیذارتا»، خواننده به راحتی پی به آشنایی و دلبستگی هسه با ادبیات و عرفان مشرق زمین می‌برد.
شاید خالی از لطف نباشد که بدانیم آنماری شیمل، اسلام‌شناس نامدار آلمانی کتاب «جاویدنامه» اقبال لاهوری را نزدیک به‌نیم قرن پیش از این، در سال ۱۹۵۷ میلادی، به‌زبان آلمانی ترجمه کرد
درباره نویسنده سیذارتا بیشتر بدانیم:
هِرمان هِسِه (به آلمانی: Hermann Hesse)
(زادهٔ ۲ ژوئیهٔ ۱۸۷۷ – درگذشتهٔ ۹ اوت ۱۹۶۲ میلادی)
ادیب، نویسنده و نقاش آلمانی-سوییسی و برندهٔ جایزهٔ نوبلِ سال ۱۹۴۶ در ادبیات.
وی در ۲ ژوئیهٔ ۱۸۷۷ در شهر کالو (Calw) واقع در استان بادن-وورتمبرگ زاده شد.
پدر هرمان هسه مدیریت مؤسسه انتشارات مبلغین پروتستان را به عهده داشت.
مادرش دختر هندشناس معروف، دکتر «هرمان گوندرت» و مدیر اتحادیه ناشران کالو بود.
کتاب‌خانه بزرگ پدربزرگ و شغل پدر، اولین باب آشنایی هرمان هسه جوان با ادبیات بود.
از طریق پدر و مادرش که مبلغان مذهبی در هندوستان بودند، به جهان‌بینی و تفکرات فلسفی هند دست یافت.
او که از اوان جوانی دارای روحی حساس و ضربه‌پذیر بود،
در مقابل نابرابری‌های جامعه و تضاد درونی با پدر و مادرش، در سن پانزده‌سالگی از مدرسه کلیسائی
ماول‌برون(جایی که صحنه و فضای قرون وسطایی داستان او نارتسیس و گولدموند را فراهم آورد)
که بورس تحصیلی در رشته الهیات پروتستانتیسم را از آن داشت، فرار کرد.
بعد از فرار دچار افسردگی حادی شد که والدینش او را در بادبول تحت نظر جن گیر مدرنی قرار دادند
که سرانجام آن اقدام به خودکشی بود در نتیجه او را به آسایشگاه کودکان عقب افتاده ذهنی در اشتتن فرستادند
سپس در کانشتات یک دورهٔ یکسالهٔ را آغاز و چندی بعد در شهر کالو به کارآموزی در یک کارگاه ساعت‌سازی مخصوص
برج‌های کلیسا، مشغول و پس از اتمام این دوره در شهر توبینگن در رشته کتابفروشی به مدت سه سال،
(۱۸۹۵ – ۱۸۹۸ میلادی) به کارآموزی پرداخت.
سرگرمی دلخواه هسه در اوقات فراقت نقاشی و باغبانی بود.
خلاصه ی کتاب
سرچشمه توانایی فکری او اما در جای دگر نهفته است؛
در دیانت و در ایمان او. اقبال دیندار است، دینداری که خود را وقف خدا کرده است.
با این همه ایمان او کوته بینانه و کودکانه نیست، سرتاسر متهورانه و مردانه است، آتشین است
و پیکارگر؛ و پیکار او تنها در راه خدا نیست، بلکه مبارزهای برای این جهان نیز هست.
زیرا ایمان اقبال ادعای فراگیری و جامعیت دارد و بی‌هیچ تردید، خواست آزادگی و آزاداندیشی دینی را نیز در بردارد.
رویای او بشریتی است متحد، بهنام و در خدمت خدا.
در نگاه راهیان سفر معنوی بهمشرقزمین، گستره دانش و فرهیختگی اقبال و شوق خیالپردازی پُر‌ظرافت
او همچون نبوغ مهم و مهین این اندیشمند توانا، جلوهگر نخواهد شد؛
بلکه قدرت عشق و نیروی خلاقیت شاعرانه‌اوست که تحسین برانگیز است.
مسافران این راه، او را به خاطر آتشی که در سینه نهان دارد
و به خاطر جهان تصاویر شعرهایش گرامی خواهند داشت؛ و کتاب «جاویدنامه» او را چون «دیوان شرقی- غربی» دوست خواهند داشت.
