علی میرفطروس

این روزها تلویزیون «بی بی سی» و شبکۀ  «العربیّه»! در جنجالی شُبهه انگیز به نامِ «منوفارسی»،از«رنج به دلیل زبان فارسی»،«ضرورت آموزش به زبان مادری » و «ستم فارس ها» یاد کرده است. کمّ و کیفِ این برنامه ها چنان بود که بیشتر به «فارسی ستیزی»

   آخرین شعرِ-به عنوان واپسین اثرِ نگارنده در عرصۀ شعر-پس از انتشار کتابهای اسلام شناسی(فروردین ۵۷) و حلّاج(اردیبهشت۵۷) و در حیرتِ حریقِ هولناکِ سینما رکسِ آبادان سروده شده بود: هشداری به حضور و حاکمیّتِ «تازی ها و نازی ها» چند ماه پیش از انقلاب اسلامی. 

  هرگز نتوانسته ام مرگش را باور کنم.«رفتن»ش برای من نوعی«صَیرورَت» است ، یعنی،او نمرده است بلکه در هستی، گُل ها و گیاهان جریان دارد،شاید هم مانند «اردافِ»زردشتی ،او هم در جامه ای از شَهد و شراب به «جهانی دیگر» رفته و بزودی باز خواهد

اشاره: بررسی تاریخ معاصر ایران غالباً به تعصّبات سیاسی و ایدئولوژیک آغشته است و این امر خصوصاً در بارۀ دوران پُرآشوب ملّی کردن صنعت نفت   نمودِ بیشتری دارد. دکتر یرواند آبراهامیان پژوهشگری است که با تکیه بر مکتب تاریخ نویسیِ نئومارکسیست های انگلیسی کوشیده تا

   22 تیر ماه سالگرد خاموشیِ خلیل ملکی است.او یکی ازپیشگامان جنبش ملّی شدنِ صنعت نفت بود و مانند برخی دیگر ،فرزند نفرین شدۀ این جنبش به شمار می رود.استقلال رأی، میهن دوستی و خصوصاً مبارزۀ آشتی ناپذیرِ ملکی با حزب توده باعث شد تا او نیز

ادبیّات کلاسیک ایران - و خصوصاً شاهنامۀ فردوسی-برای نوشین دریچه ای به روی تاریخ و فرهنگ ایران بود. * عبدالحسین نوشین در جشن «هزارۀ فردوسی» با همکاری محمد علی فروغی و مجتبی مینوی  داستان های «رودابه و زال»، «رستم و قباد» و «رستم و تهمينه»