ایدئولوژی

برخی نظریه‌پردازان برای قابل فهم کردن دستگاه نظری خود از یک مجموعه مفاهیم و اصطلاحات ویژه خود استفاده می‌کنند و این البته مختص به مارکس نیست. برای نمونه می‌توان از ژاک لکان یا میشل فوکو و حتی دیگران اسم برد، برای نمونه مفاهمی همچون امر

اغلب انسانهای گرفتار در «ایدئولوژی های مخرب» با تفکر و علم و آگاهی به خدمت آن ایدئولوژی درنیامده اند بلکه قدرت تفکر و اندیشه و فاعلیت خود را به طور کامل در اختیار ایدئولوژی گذاشته و اینگونه تربیت شده اند که عمل و کردار  خود

این ایدئولوژی مارکسیستی سراسر زندگی جامعه ، مغزهای مردم ، نطقها ، مطالب رادیوها و نوشته های روزنامه ها را از دروغ و کذب و ریا مالامال کرده است. همه چیز در منجلاب دروغ فرو رفته است.مردم بیانات شما را با بی حوصلگی می شنوند

درک ماهیت و مکانیزم‌های ایدئولوژی مارکس و لنین که به فجایع بی‌شمار انسانی در قرن بیستم منتهی شد، باارزش است؛ مخصوصاً با فرض این‌که، به قول هولاندر بسیاری از مردم هنوز این مسئله را بسیار دور از انتظار می‌دانند که «انسان‌هایی که با ایده‌آل‌های عالی

درست است که اندیشه اقتصاد آزاد از سده های میانی در اروپا مطرح شده بود اما پیدایش علم اقتصاد به عنوان شاخه ای از معارف جدید به اواخر سده هیجدهم و آدام اسمیت برمی گردد. مکتب اتریش در اواخر قرن نوزدهم شکل می‌گیرد و طبیعتا

خطای پربسامد و تکراری بشر این بود که خواست عدالت را برپا کند. در دنیایی که از سرشت بی‌عدالتی است، تنها گزینۀ ممکن «کاستن از بی‌عدالتی» است، نه برپایی عدالت. اینکه ما بخواهیم «عدالت را برقرار کنیم» یا اینکه بخواهیم «از بی‌عدالتی بکاهیم»، دو نگرش

ابراهیم صحافی  کتاب «اقتصاد و دولت در ایران» به قلم دکتر موسی غنی‌نژاد تالیف شده است. دکتر غنی‌نژاد در این کتاب علل و چگونگی شکل‌گیری اقتصاد دولتی و دلایل تداوم آن در ایران را شرح داده است. رویکرد و فرضیه پژوهشی این کتاب بر اساس تاثیرپذیریِ تحولات

ولتر در جایی می‌گوید که "من و تو هم‌عقیده نیستیم اما از حق تو در بیان عقیده‌ات تا پای مرگ دفاع خواهم کرد." این دقیقا تفکیکی است که بین عقیده و آزادی بیان قائل می‌شویم.

پیش-تر گفتیم که ایدئولوژی مهم-ترین شعار اش خدمت به دال های تهی و خنثایی چون: وطن، دین، ملیت، مبارزه با فساد و... است و مهم-ترین مولفه اش مشغول شدن به زجر کش کردن فاسدانی که خود در زمینی فاسد پرورششان داده است!!

در عالم سیاست اولویت با «واقعیت» است و در دنیای دین اولویت با «حقیقت» است. تمایز اصلی دین و سیاست همین است. دین از حقایق می‌گوید و سیاست از واقعیت‌ها. حقایق دینی فرازمانی و فرامکانی است، محصور در مرزهای جغرافیایی و تاریخی نیست، نژادها و