نوآوری و خلق ارزش بدون آزادی میسر نیست و فعالان اقتصادی،زمانی دست به نوآوری می‌زنند، که آزادی عمل و قدرت انتخاب برای پیشبرد اهداف اقتصادی خود،داشته باشند. در این گزارش ، با مقایسه شاخص آزادی اقتصادی در سال 2020، با شاخص خلاقیت، به بررسی تجربه سنگاپور در جایگاه آزادترین اقتصاد دنیا پرداخته می شود.
در همین رابطه:
سنگاپور نمونه بلندپروازانۀ توسعۀ سرمایه دارانه
سنگاپور جزیره کوچکی است در جنوب شرقی آسیا که مابین مالزی و اندونزی در کنار تنگه مالاکا قرار گرفته و مساحت حدود ۷۱۶ کیلو متر مربع است. وسعت این کشور کوچک کمتر از نصف وسعت جزیره قشم در تنگه هرمز با مساحتی در حدود ۱۴۹۱ کیلومتر مربع می باشد.
کشوری که با گذشت پنجاه سال از استقلالش به سرعت برق آسایی توانسته با گذار از فقر “لقب نیویورک آسیا” را از آنِ خود کند.
سنگاپور یکی از موفق‌ترین اقتصادهای بازار را دارد. اقتصاد این کشور در اصل بر پایه بازرگانی دریایی شکل گرفته‌است. سنگاپور در کنار کره جنوبی، هنگ کنگ و تایوان یکی از چهار ببر آسیا به‌شمار می‌رود اما این کشور توانست سه رقیب خود را از لحاظ درآمد سرانه پشت سر بگذارد. رشد اقتصادی سنگاپور از سال ۱۹۶۵ تا ۱۹۹۵ به‌طور میانگین سالانه ۶ درصد بود و باعث شد تا شیوه زندگی سنگاپوری‌ها به شدت بهبود یابد.
اقتصاد سنگاپور یکی از آزادترین،مبدع‌ترین،رقابتی‌ترین،پویاترینو تجارت‌پذیرترین اقتصادهای دنیا است. شاخص آزادی اقتصادی در سال ۲۰۱۵ این کشور را در رده دوم جهانی قرار داده و در طول یک دهه گذشته، سنگاپور رده نخست شاخص آسانی انجام کسب و کار را داشته‌است.این کشور از لحاظ شاخص احساس فساد در کنار نیوزیلند و کشورهای اسکاندیناوی همواره در رده سالم‌ترین کشورها قرار داشته‌است.در سال ۲۰۱۶ واحد اطلاعات مجله اکونومیست، برای سومین سال متوالی سنگاپور را به عنوان گرانترین شهر جهان رده‌بندی کرد.
سنگاپور به خاطر موقعیت جغرافیایی، نیروی کار ماهر، مالیات پایین، زیربنای پیشرفته و برخورد قاطع با فساد توانسته مقدار بسیار زیادی سرمایهٔ خارجی جذب کند
با وجود اقتصاد بازار در این کشور، فعالیت دولت سنگاپور هم سهم بسزایی در اقتصاد این کشور دارد به طوری که ۲۲٪ از تولید ناخالص داخلی را تشکیل می‌دهد.
سنگاپور دومین سرمایه‌گذار بزرگ خارجی در هند است. این کشور چهاردهمین صادرکننده و پانزدهمین واردکننده دنیا به‌شمار می‌رود.
سنگاپور از گذشته یکی از پایین‌ترین نرخ‌های بی‌کاری را در میان کشورهای توسعه‌یافته داشته‌است. اندازهٔ بی‌کاری در این کشور در میان سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۴ هیچ‌گاه از ۴٪ بیشتر نشد. این رقم در ۲۰۰۵ به قلهٔ ۳٫۱٪ و در جریان بحران مالی جهانی ۲۰۰۹ به ۳٪ رسید. این نرخ در فصل نخست ۲۰۱۵ به ۱٫۸٪ سقوط کرد
دولت سنگاپور از طریق وزارت توسعه اجتماعی و خانواده برای بی‌خانمان‌ها و افراد نیازمند برنامه‌های کمک‌رسانی متعددی دارد و توانسته اندازهٔ فقر مطلق را به حد بسیار کمی برساند. در برخی از این برنامه‌ها ماهانه ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ دلار سنگاپور به خانوارهای نیازمند پرداخت می‌شود و مخارج بهداشت و درمان و شهریهٔ مدارس این خانوارها از سوی دولت تأمین می‌شود
سنگاپور برای عموم شهروندان خود نیز برنامه‌های رفاهی پرشماری برقرار کرده‌است، برای مثال دولت به ساکنین سنگاپور مبلغی پرداخت می‌کند تا به ورزشگاه‌های عمومی رفته و ورزش کنند
همچنین دولت برای تولد هر نوزاد مبلغی که حداکثر به ۱۶۶٬۰۰۰ دلار می‌رسد به خانواده‌ها می‌پردازد.
از دیگر برنامه‌های مشابه میتوان به نظام بهداشت و درمان یارانه‌ای، کمک مالی به معلولان، تحویل لپتاپ ارزان به دانش‌آموزان تنگدست است.
سنگاپور بعد از ژاپن ،صاحب دومین پاسپورت معتبر جهان است و میتوان با آن به ۱۹۰ کشور جهان مسافرت کرد، سومین بازار مالی جهان و بازار بزرگ نفت جهان و دومین بندر اقتصادی پرتردد دنیا رو داراراست.🇸🇬
لی کوان یو، سنگاپور را از یک شهر بندری کوچک به یک کانون مهم اقتصادی جهان بدل کرد.
به عنوان یکی از مؤسسین و اولین دبیرکل حزب عمل خلق (پی ای پی)، او حزب را به یک پیروزی بزرگ در ۱۹۵۹ هدایت کرد، جدایی سنگاپور از مالزی و تبدیل بعدی اش را از یک پایگاه مستعمراتی توسعه نیافته فاقد منابع طبیعی به یک ببر آسیایی «جهان اولی» مدیریت کرد. او به عنوان یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های سیاسی آسیای جنوب شرقی باقی‌مانده‌است.
