🔻این هم آفتی شده که جریانهای سیاسی در ایران سیاست را با همان نگاه مناسکی و مذهبی و نمادین دنبال می کنند و از دل چنین نگاهی بارگاهها و گنبدهای سیاسی خلق می کنند و زائران را همه ساله با پای برهنه گِرد آن فرا می خوانند.
اصلاح طلبان بعد از سالها اصرار و التماس و وعده حمایت، سرانجام میرحسین موسوی را وارد کارزار انتخابات کردند و خاتمی که بار سیاست را سنگینتر از تحمل شانه های خود می دانست، با آمدن وی نفس راحتی کشید و به کمپین موسوی پیوست. بعد از اعلام نتیجه و شروع اعتراضاتِ موسوی به نتیجه آن، اصلاح طلبان در روزهای اول در کنارش بودند اما کم کم راه خود را از او جدا کردند و زمانی که کار به بیانیه های تند کشید، حتی در رسانه های خود هم او را پوشش ندادند اما در مواجهه با سایر گروههای سیاسی منتقد همواره موسوی را به عنوان نماد خود و ایستادگی خود در چشم حریف فرو می کردند. اواخر سال ۹۸ و قبل از انتخابات مجلس موسوی بیانیه شدیدالحنی صادر کرد و در آن کاملا مشخص کرد که دیگر به انتخابات و اصلاح در چارچوب جمهوری اسلامی امیدی ندارد و با مقایسه آبان ماه ۹۸ با ۱۷ شهریور ۵۷ عملا از نظام عبور کرد. این بیانیه در روزهایی منتشر شد که اصلاح طلبان مشغول “با دست پس زدن و با پا پیش کشیدن” بودند و در نهایت هم با وجود رد صلاحیت نامزدهایشان، اکثر آنها در انتخابات شرکت کردند و به خاطر فقدان آرای مشروط مردمی که در دوره های قبل به سبدشان ریخته می شد شکست سختی هم خوردند. اما نکته ای که آن را برای هواداران خود روشن نکردند نگاهشان به موسوی و تعریف جایگاه او در ارتباط با اصلاحات بود و این که آیا موسوی بعداز اتخاذ مواضع اخیرش از نظر این جریان فردی بی فایده و حتی پرخطر است که باید فراموش شود و یا او را به عنوان بارگاهی نمادین برای آینده جریان خود لازم دارند تا هر از گاهی بدنه جوان خود را با استناد به مقاومت وی تهییج نمایند؟
گزینه محتمل که شواهد هم آن را تایید می کند این است که این جریان می خواهد همانند ملی – مذهبی ها نماد و بارگاه مقدس خود را بنا کند و به جای اعتراف به شکست و ریزش هواداران و واکاوی دلایل آن، از حوادث ۸۸ و میرحسین موسوی یک ۲۸ مرداد و دکتر مصدق موازی بسازند و حول آن مناسک و مناسبت به جای آورند.
@bahraminejat
