پرده نخست: در سال ۱۹۷۶ دو محقق گرث پورتر و جرج هیلدبرند کتابی را با عنوان “کامبوج؛ گرسنگی و انقلاب” منتشر کردند. از نظر آنها خمر سرخ قربانی یک کارزار بدنام سازی توسط رسانه های غربی بود: دولت آمریکا و رسانه های خبری شان تلاش های زیادی کرده اند تا تصویری ارائه دهند که آن کشور توسط انقلابیون بی منطق و بدون عواطف کسانی اداره می شود که مصمم هستند کشورشان را به ورطه وحشی گری بیندازند. اما از نظر آنها این پوشش خبری منفی از خمر سرخ، صرفا تعصب این مقامات را نشان می داد: خبرگزاری ها و مفسران سیاسی انتظار داشتند انقلابیون انعطاف ناپذیر باشند و هیچ ارزشی برای زندگی انسان قائل نشوند و اصلا آماده نبودند این احتمال را در نظر بگیرند که شاید در شرایط خاص، تغییرات شدید لازم باشند … کامبوج صرفا قربانی فعلی اعمال ایدئولوژیکی است که نیاز دارد تصویری بسازد که در آن انقلاب های سوسیالیستی تا حد ممکن منفی انگاری شوند و کتمان می کند که این حرکات صرفا پاسخی به نیازهای انسان هستند که در شرایط اجتماعی و اقتصادی نامناسب شکل گرفته اند.
دستمایه طرفداران استالین و مائو این بود که مدارک نقد معمولا کیفیت پایینی داشتند و به راحتی به چالش کشیده می شدند. طرفداران پل پوت نیز از همین حربه استفاده کردند. گزارش ها تخلیه اجباری پنوم پن عموما براساس اظهارات یک روزنامه نگار نیویورک تایمز بودند که در محل حاضر بود اما شاهد عینی حادثه نبود چون در روزهای حادثه در سفارت فرانسه مخفی شده بود. پورتر و هیلدبرند به این موضوع اشاره کردند: این گزارش برای قضاوت تاریخی عظیمی که توسط رسانه های خبری شکل گرفته است بنیانی ضعیف محسوب می شود. هیچ شاهد عینی ای برای تخلیه اجباری و تغذیه و حمل و نقل تخلیه کنندگان وجود ندارد… حتى تحليل مفصلی درباره دلایل رهبری انقلاب برای این کار نیز موجود نیست.
از نظر پورتر و هیلدبرند، تخليه شهر، راه حلی خیرخواهانه برای افزایش تولید کشاورزی بوده است: بیش از هر چیزی، رهبری نگران تغذیه و سلامت مردم بوده است. تمرکز بخش بزرگی از جمعیت کشور در شهرها که در آن فعالیت های تولیدی انجام نمی شده، خطرات زیادی داشته است… ۵۰۰ تا ۶۰۰ جوان شهروند می توانستند با کشت غذای خود و از بین بردن نیاز حمل و نقل غدا توسط دیگران به شهر، حجم کلی تولید را افزایش دهند. از سوی دیگر، با بیکاری در ماه های حیاتی، میزان غذای در دسترس همه را کاهش می دادند. فرض آنها این بوده است که اگر شهروندان در روستاها به کار مشغول نباشند، صرفا در شهر ولگردی می کنند و منتظر می مانند بقیه برای آنها غذا بیاورند.
تخلیه اجباری خمر سرخ به بیمارستان ها هم رسید اما پورتر و هیلدبرند عقیده داشتند از آنجا که شرایط نظافت بیمارستانها نامناسب بوده، تخليه موقت اکثر بیمارستانها، اصلا غیر انسانی نبوده و بیشتر در اثر ترحم نسبت به بیماران انجام شده است. به طور خلاصه: بررسی دقیق حقایق مربوط به تخلیه شهرهای کامبوج نشان می دهد که تعریف و تفسیر این حرکت که به مردم آمریکا ارائه شده تحریف واقعیت محسوب می شود. آنچه به عنوان یک سیاست مخرب و عقب مانده با انگیزه های تنفر آمیز معرفی شده در حقیقت یک استراتژی مناسب برای رسیدگی به مشکلاتی است که کامبوج بعد از جنگ با آن مواجه بوده است … اخبار غربی، که ظاهرا احساس می کند مورد اهانت واقع شناخته شده و خشمگین است، مهارت خاصی در گزارش های منفی درباره حوادث کامبوج تحت سلطه رژیم پل پوت و ینگ ساری دارد (پول پوت برادر شماره یک و ینگ ساری برادر شماره سه است). نه تنها گزارش های شدیدا غلوشده درباره کشتارهای دسته جمعی در این رژیم در رسانه غربی به چشم می خورد.
پرده دوم: در سال 2010، پورتر از نویسندگان آن کتاب افشاگر! می گوید سالهاست که منتظرم یکی از من در مورد دیدگاه های قبلی ام در مورد خمرهای سرخ بپرسد، اوشرح می دهد که چطور جو بی اعتمادی که نسبت به دولت به دلیل جنگ ویتنام وجود داشت در قضیه کامبوج کار دستش داد. او می گوید: من به برخی نمونه های پروپاگاندای دولت [در مورد جنگ ویتنام] پی بردم، آنها به وضوح دروغ گفته بودند. وی ادامه می دهد: من سال های سال به خوبی می دانستم که به خاطر غرور فکری ام مقصرم، در مورد حمام خون ویتنام درست می گفتم، به همین خاطر فکر می کردم حرف هایم در مورد کامبوج هم درست است.
حرف آخر: آدمیزاد جایز الخطاست و با هر مرامی شاید اشتباه کند، ولی وقتی از اول هدفمان را روکم کنی استیک بار! و امپریالیسم تعریف می کنیم، طبیعی است که کار عیب می کند و این همان اتفاقی است که در مورد چپ های ضدامپریالیست می افتد، مراقب افشاگری های رابرت فیسک، تیری میسان، مور، بلومنتال و بقیه مبارزان راه آزادی باشید، والله اعلم.
کانال راهبرد/امیرحسین خالقی
@RahbordChannel
