هویت

واژه فرْهنگ (farhang) در زبان پارسی نو برگرفته از فْرَهَنگ (frahang) پارسی میانه و فْرَ – ثَنگَ (fra – θanga) پارسی کهن است. بدینگونه این واژه برساخته از دو بخش “فْرَ” و “هَنگ” است که نخستین بخش را بارتلومه[1] پیشوندی برای فرازآوردن، به پیش راندن...