نهایی شدن بازگشت شرکت شل به بازار نفت خام ایران، بعد از توتال فرانسه، این پرسش کلیدی را مطرح می‌سازد که آیا حضور شرکت‌های بزرگ نفتی اروپا در ایران تنها به خرید نفت خام محدود می‌ماند و یا با مشارکت و سرمایه‌گذاری در طرح‌های اکتشاف و تولید نفت و گاز ایران توسعه خواهد یافت؟
شرکت شل علاوه بر خرید کلان نفت خام از ایران، درگذشته عهده‌دار اجرای طرح‌های توسعه میدان‌های نفتی ایران من‌جمله راه‌اندازی مجدد «سروش» و «نوروز» بوده و برخلاف شرکت‌های کوچک و بزرگ روسی، دارای حسن سابقه کار قابل‌ملاحظه در ایران بعد از انقلاب است.
بر پایه اطلاعاتی که از سوی منابع کشتیرانی انتشاریافته، شرکت شل قراردادی برای استفاده از نفت‌کش «دلتا-هلاس» برای بارگیری ۱۳۰ هزار بشکه نفت خام از پایانه نفتی خارک در روز ۸ ژوئیه آینده به امضاء رسانده است.
تا پیش از اعلام تحریم‌های سال ۲۰۱۲، شل با خرید روزانه تا ۲۰۰ هزار بشکه نفت خام، ازجمله بزرگ‌ترین خریداران نفت خام ایران محسوب می‌شد و به دنبال لغو تحریم‌ها بدهکاری دو میلیارد و سیصد میلیارد دلاری خود به ایران را که بابت خرید نفت داشت پرداخت کرد.
شرکت‌های نفتی بزرگ اروپایی باوجود استقبال نسبی از امکان ازسرگیری خرید نفت ایران، همچنان از قبول تعهدات مدت‌دار و یا سرمایه‌گذاری مستقیم در طرح‌های توسعه نفت و گاز ایران طفره می‌روند.
به‌این‌علت حتی بعد از اصلاح قراردادهای نفتی ایران موسوم به «بیع متقابل» توسط دولت روحانی و اعلام آمادگی برای استقبال از شرکت‌های بزرگ نفتی، حتی شرکت‌های آمریکایی، از زمان لغو تحریم‌ها در ماه ژانویه سال جاری، فعالیت‌های شرکت‌های نفتی عملاً به خرید نفت ایران محدود مانده است.
برای رسیدن به ظرفیت تولید نفت خام پیش از اعمال تحریم‌ها و افزایش صادرات، علاوه احتیاج به سرمایه‌گذاری مابین پنجاه تا یک‌صد میلیارد دلار، ایران نیازمند به خدمت گرفته فن‌آوری‌های پیشرفته در حوزه اکتشاف و بهره‌برداری است و بدون مشارکت فعال شرکت‌های قابل‌اعتماد و بزرگ خارجی، تحقق هدف‌های اعلام‌شده و باز پس گرفتن بازارهای نفتی ازدست‌رفته ایران طی سال‌های آینده ممکن نخواهد بود.
داشتن سهم بزرگ‌تر در بازارهای نفتی، علاوه بر تأمین درآمد ارزی بیشتر و افزایش قدرت خرید، به دلیل افزایش نفوذ کشور صادرکننده در جامعه جهانی، دارای اهمیت سیاسی و امنیتی خاص می‌باشد.
تازه‌ترین مورد مثال مربوط به عربستان سعودی است که بزرگ‌ترین صادرکننده نفت خام جهان به شمار می‌رود و داری بیش از ۹۰۰ میلیارد دلار ذخیره ارزی است. دولت ریاض طی چند روز اخیر با استفاده از نفوذ در مجامع جهانی موفق شد سازمان ملل را به خارج ساختن نام خود از سیاهه متهمان به اعمال خشونت علیه کودکان (یمن) وادار سازد.
تردید برای مشارکت و سرمایه‌گذاری
ایران در منطقه و در بازارهای صادرات نفت با رقابت عراق و عربستان و در حوزه تولید گاز با رقابت قطر روبه‌رو است. قراردادهای نفتی و گازی کشورهای یادشده (عراق و قطر) در مقایسه با قراردادهای بیع متقابل ایران که همچنان شبیه به قراردادهای پیمانکاری است، برای شرکت‌های نفتی از مزیت‌های بیشتری برخوردار است.
در زمان قیمت‌های نفتی پایین، به دلیل طولانی شدن زمان بازپرداخت هزینه‌های پیمانکاری طرح‌های توسعه به پیمانکاران (شرکت‌های نفتی) خارجی، عدم رغبت آن‌ها بازهم افزایش می‌یابد.
از زمان آغاز بکار زنگنه در دولت روحانی و به‌منظور افزایش قدرت رقابت با عراق در جذب سرمایه‌های خارجی، اصلاحاتی به نفع شرکت‌های نفتی در «نسل چهارم قراردادهای بیع متقبل» صورت گرفته ولی مدل قراردادهای تازه نیز که چندی پیش در تهران رونمایی شد و موردانتقاد تند اصول‌گرایان قرار گرفت، هنوز رغبت کافی نزد شرکت‌های نفتی بزرگ برای مشارکت در طرح‌های توسعه فراهم نیاورده است.
به دلیل تثبیت نسبی قیمت‌های نفت خام در بازار طی ماه‌های اخیر و پیش‌بینی ادامه روند افزایش آن همسو با افزایش تقاضا، انتظار می‌رود اشتیاق شرکت‌های نفتی برای سرمایه‌گذاری در کشورهای نفت‌خیز افزایش یابد-اما این اتفاق به دلایل متعدد هنوز برای ایران روی نداده است.
ضمن مبهم بودن آینده تحریم‌های اتمی و همچنین ادامه مشکلات مبادلات بانکی و بیمه محموله‌های نفتی، وضعیت سیاست داخلی چند ماه آینده آمریکا نیز به تردیدها برای سرمایه‌گذاری در ایران افزوده است.
اگرچه انتظار نمی‌رود که دونالد ترامپ، نامزد جمهوری خواهان، در صورت راه یافتن به کاخ سفید، علیرغم انتقاداتی تندی که بر برجام وارد ساخته یک‌شبه آن را لغو و به تعهدات دولت اوباما در قبال جمهوری اسلامی پشت کند، بااین‌وجود، او در مقابل تلاش‌های احتمالی کنگره برای اعمال تحریم‌های تازه علیه ایران، با استفاده از حق وتو نخواهد ایستاد.
واکنش‌های قابل پیش‌بینی جمهوری اسلامی به اقدامات آینده کنگره و یا احتمال بازماندن روحانی از تجدید انتخاب در سال آینده، برجام و وضعیت اقتصادی و سیاسی ایران را در موقعیتی کاملاً متفاوت با امروز قرار خواهد داد و این مؤلفه‌ای است که شرکت‌های بزرگ نفتی و یا معدنی و صنعتی و یا خدماتی پیش از اتخاذ تصمیم نهایی برای حضور درازمدت و یا سرمایه‌گذاری در ایران موردتوجه قرار می‌دهند.
نزدیک‌ترین زمان ممکن برای شروع سرمایه‌گذاری‌های قابل‌ملاحظه خارجی در صنایع بالادستی ایران احتمالاً به بعد از تعیین تکلیف سرنشین آینده کاخ سفید و همچنین انتخابات رییس جمهوری در ایران موکول خواهد شد.
چشم‌انداز همکاری‌های نفتی و گازی
جمهوری اسلامی که در دوران تحریم‌ها تصور داشت با استفاده از ظرفیت‌های شرکت‌های چینی و روسی قادر به پشت سرنهادن بحران است و حتی از توافق برای تحویل روزانه ۵۰۰ هزار بشکه نفت خام به روسیه و اجرای قراردادهای اکتشاف و تولید مشترک خبر می‌داد، باتجربه وعده‌های بی‌عمل و تعلل و بی‌حرکتی روس‌ها، در دوران پسابرجام تنها به جلب نظر شرکت‌های بزرگ غربی دل‌بسته است.
ایران مایل به رسیدن به ظرفیت تولید ۴ تا ۴.۵ میلیون بشکه در روز و صادرات ۲ تا ۲ و نیم میلیون بشکه نفت در روز است. تنها همکاری با شرکت‌های بزرگ اروپایی (در غیبت قابل پیش‌بینی شرکت‌های آمریکایی طی چند سال آینده) رسیدن به این هدف امکان‌پذیر خواهد بود.
کشور عراق که رقیب ایران برای تولید و صدور نفت خام محسوب می‌شود، هدف تولید نفت خود را ۱۲ میلیون بشکه در روز اعلام کرده و ازلحاظ حجم تولید، صادرات و به‌خصوص جلب سرمایه‌های مستقیم خارجی و قرارداد مشارکت با شرکت‌های نفتی، باوجود داشتن وضعیت امنیتی خاص و ادامه جنگ داخلی، در موقعیت بسیار بهتری از ایران قرار دارد.
در حوزه تولید گاز ایران هم مایل به صدور گاز طبیعی (تحت‌فشار) از لوله به بازارهای اروپا است و علاقه‌مند به داخل شدن در صنعت تولید گاز مایع (ال ان جی) تا حجم سالانه ۱۰ میلیون تن.
در حال حاضر ایران نه دارای کارخانه تولید گاز مایع است و نه دارای پایانه حمل گاز و یا کشتی‌های مخصوص حمل گاز.
ایجاد زیرساخت‌ها و داخل شدن در جرگه تولیدکنندگان گاز مایع تنها با طرح آرزو در این زمینه صورت نمی‌پذیرد.
درگذشته شرکت شل علاوه بر تصمیم به تکمیل فاز ۱۱ میدان گاز پارس جنوبی قصد داشت با دریافت مجوز فنی تولید گاز مایع که عموماً متعلق به شرکت‌های آمریکایی است، به تولید این محصول در ایران نیز بپردازد.
با لغو بخشی از تحریم‌ها و اجرایی شدن «برجام» دولت روحانی مصمم است شرکت‌های بزرگ نفتی مانند شل، استات اویل نروژ، توتال فرانسه و انی ایتالیا را به از سر گرفتن همکاری‌های گذشته با ایران قانع سازد.
دولت روحانی همچنین علاقه‌مند است شرکت توتال فرانسه پس از قبول تعهد سرمایه‌گذاری تا ۵ میلیارد دلار نقشی در توسعه فاز ۲ میدان نفتی آزادگان جنوبی عهده‌دار شده و سهمی در تولید ال ان جی در ایران بپذیرد ولی توتال (در سیاستی مشابه با شل) تاکنون از عقد قرارداد در این زمینه‌ها سر باز زده و همکاری خود را به خرید نفت محدود نگاه داشته است.
بازگشت محتاطانه شرکت‌های نفتی بزرگ به بازار ایران گام مثبتی است درراه باز پس گرفتن بازارهای ازدست‌رفته نفت ایران. سیاست راهبردی حکومت و دولت در این مقطع، می‌باید تجدید جایگاه نفت و گاز در چشم‌انداز توسعه ایران را هدف قرار دهد.
برگرفته از رادیو فردا
