سی مانعِ روانشناختی پیشرفت

۱-در رابطه با هر موضوعی، نظر دادن؛

۲-تقریباً  تعطیلی انتقاد از افکار خود؛

۳-تقریباً تعطیلی انتقاد از رفتار خود؛

۴-تقریباً تعطیلی انتقاد از بدقولی­ های خود؛

۵-تقریباً تعطیلی انتقاد از نسبت­ های ناروا به دیگران؛

۶-استفادۀ ناآگاهانه از واژه­ ها؛

۷-شادمانی از عدم همکاری با دیگران؛

۸-مرتب در مورد نیاتِ دیگران، قضاوت منفی کردن؛

۹-تصورِ اینکه دیگران، گذشته را فراموش می­کنند؛

۱۰-شادمانی ناخودآگاه از زرنگی ­های یک هفته ­ای؛

۱۱-تعطیلی اهرم ­های کنترل عصبانیت؛

۱۲-شادمانی ناخودآگاه از ورود به حریم خصوصی دیگران؛

۱۳-القاء ناخودآگاه بر خود درست پنداری؛

۱۴-القاء ناخودآگاه بر خود حق­ پنداری؛

۱۵-القاء ناخودآگاه بر خود بزرگ پنداری؛

۱۶-تعطیلی سلولهای تشکیک در بخشِ آگاه ذهن؛

۱۷-عادتِ ناخودآگاه به پوشاندن حقیقت؛

۱۸-عادتِ ناخودآگاه به دروغ­ گویی؛

۱۹-عادتِ ناخودآگاه به دشنام دادن؛

۲۰-عادتِ ناخودآگاه به وارونه جلوه دادن مسایل؛

۲۱-عادتِ ناخودآگاه به مبرا دانستن خود از اشتباهات؛

۲۲-عادتِ ناخودآگاه به استغراق در خودخواهی ­ها؛

۲۳-عادتِ ناخودآگاه به اغراق و چاپلوسی؛

۲۴-عادتِ ناخودآگاه به تخریبِ رقبا؛

۲۵-عادتِ ناخودآگاه به جستجوی ریشۀ مشکلات در بیرون از خود؛

۲۶-عادتِ ناخودآگاه به مخالفتِ ناآگاهانه با تغییر و تحول؛

۲۷-عادتِ ناخودآگاه به مخدوش کردن معنای واژه­ ها؛

۲۸-عادتِ ناخودآگاه به لذت بردن از تبعیت دیگران؛

۲۹-شیفتگی نامحدود نسبت به پول و قدرت و استتارِ آگاهانۀ این شیفتگی؛

۳۰-حاکمیتِ تقریباً مطلق ناخودآگاهِ زنگ زده بر افکار، رفتار و گفتار.

محمود سریع‌القلم