🔸رای دهنده با رای دادن به یک نامزد انتخاباتی خاص، صرفا ترجیح نسبی خود را نسبت به یک یا دو حاکم بالقوه نشان میدهد. او باید این را در چهارچوب این قاعده اجباری نشان دهد که چه او رای دهد یا ندهد، یکی از افراد طی چهار سال آینده بر او حکومت خواهد کرد. در یک دموکراسی نمیتوان گفت کسانی که رای نداده اند از حاکمان حمایت میکنند. همچنین این عبارت دربارهٔ رای دهندگان به نامزدهای شکست خورده نیز صادق است. اما حتی کسانی که به برنده رای داده اند نیز ممکن است صرفا بین بد و بدتر انتخاب کرده باشند. اما در خرید آزادانه از بازار، مردم خود را خریداران کالاهای مفید میدانند نه انتخاب کننده بین بد و بدتر
🔸پروفسور میزس، بسیار زیرکانه به موقعیت متناقض بسیاری از روشنفکرانی اشاره کرده که ادعا میکنند مشتریان به اندازه ای بی توجه یا بی صلاحیت هستند که نمیتوانند عاقلانه در بازار دست به خرید بزنند حال آنکه آنها همزمان فضایل دموکراسی را مورد ستایش قرار میدهند، جایی که همان مردم به سیاستمدارانی که نمیشناسند و به سیاستهایی که به دشواری میفهمند، رای میدهند.
🔸اشتباه، همیشه در مسیر انتظار تا تحقق رخ میدهد اما بازار آزاد این اشتباه را به حداقل ممکن میرساند. نخست، معیاری مطمئن با کارآیی سریع و فهم آسان وجود دارد: سود یا زیان. سود نشانهٔ مسیر درست کارآفرین در ارضای خواسته های مشتری است و بالعکس… همچنین، سود و زیان؛ وظیفهٔ خارج کردن پول از دست کارآفرینان بد و قراردادن آن در دست کارآفرینان خوب را نیز ایفا میکند
🔸مشتریان در بازار همه چیزدان نیستند ولی دست به آزمون و خطاهایی می زنند که از راه آنها دانش و شناخت بدست می آورند: آنها مارک خاصی را برای صبحانه می خرند و آن را نمی پسندند، بنابراین مجددا آن را نمیخرند و… و آنها به دوستانشان دربارهٔ این دانش و شناخت اخیر خود خواهند گفت. بنگاههایی که مشتریان را راضی نگه میدارند، توسعه می یابند و ناموفق ها از عرصه رقابت خارج میشوند.
🔸از سوی دیگر در رای دادن به سیاستمداران و سیاستهای عمومی، هیچ نوع آزمون شخصی برای موفقیت یا شکست وجود ندارد نه سود و زیان، نه مصرف رضایتبخش یا غیر رضایتبخش. برای فهم پیامدها بویژه پیامدهای غیر مستقیم سیاستهای دولت به درک زنجیرهٔ پیچیده ای از دلایل رفتارشناسانه نیاز است. تعداد خیلی کمی از رای دهندگان قادر یا علاقمند به پیگیری چنین دلایلی هستند
🔸رای دهنده تمایلی به پیگیری ندارد چرا که هر فرد تاثیر بسیار ناچیزی بر نتایج انتخابات دارد. از طرف دیگر بدون درک کامل زنجیرهٔ منطقی استنتاجها، رای دهنده معمولی هرگز قادر نخواهد بود اشتباهات حاکمان را متوجه شود وقتی دولت با عرضهٔ بی محابای پول، سبب افزایش اجتناب ناپذیر قیمتها شود. دولت میتواند تقصیر را متوجه محتکران نابکار یا دلالان ناشناس بازار سیاه کند. خب عموم مردم علم اقتصاد را نمیفهمند و قادر به فهم مغالطه های حاکمان نیستند. عجیب است آن روشنفکرانی که از اغواهای تبلیغاتی بازار شکایت دارند انتقاد خود را متوجه تبلیغات مبارزات انتخاباتی نمیکنند که اتفاقا آنجا انتقادشان وارد خواهد بود. همانطور که شومپیتر بیان میکند: «تصویر زیباترین دختری که تا کنون زیسته است در حفظ فروش سیگار نامرغوب در بلندمدت ناتوان خواهد بود»
🔸به علاوه خود دولت سازوکارهایی نهادی دارد که به تصمیمات ضعیف مقامات رسمی منجر میشود. این مقامات هیچ گونه مشوق مالی برای اهمیت دادن به خدمت رسانی ِدرست و رقابتی به مردم ندارند. افزون بر این، معیارهای شایستگی در دولت و بازار بسیار متفاوت است در بازار شایسته ترین، کسانی هستند که بیش از همه توانایی خدمت رسانی به مشتریان را دارند. اما در دولت، شایسته ترین کسانی هستند که بیش از همه در اعمال زور مهارت دارند و آنهایی که بیش از همه در عوامفریبی و جذب مردم رای دهنده، تبحر دارند.
🔸 تفاوت اساسی دیگر بین بازار و رای گیری دموکراتیک اینست: یک رای دهنده یک میلیونم قدرت انتخاب میان حاکمان احتمالی خود را دارد که به نوبهٔ خود بدون نظارت و بدون مانع برای چهار سال تصمیمات حیاتی اتخاذ خواهند کرد و بر وی تاثیر میگذارند. اما در بازار فرد نه یک قدرت ِیک میلیونمی ِناچیز بلکه قدرت حاکمیت مطلق بر تصمیمگیری دربارهٔ خودش و مالش را دارد. در بازار شخص لحظه به لحظه (نه 4 سال یکبار) انتخاب خود در خرید و عدم خرید، فروش یا عدم فروش، را طی تصمیم گیری های مطلق خود دربارهٔ اموالش نشان می دهد.
🔸منبع : کانال اقتصاد و توسعه
